Przejdź do głównej zawartości

Madzia, Pani Madzia, czy ciocia Madzia?

Powyższe pytanie nurtuje mnie już od dłuższego czasu. Na studiach uczono mnie, że najłatwiej pracuje się, kiedy dziecko zwraca się do nas po imieniu: Kto do Ciebie przyjechał? Magda. Z kim będziesz się uczyć? Z Magdą.

Przez cały okres moich studiów przewijały się rozmaite dzieci. Początkowo próbowałam z nimi właśnie tak pracować. To było mi wpajane na studiach i to wydawało mi się wtedy najlepsze.
Zaobserwowałam jednak, że dzieci (przynajmniej te, z którymi ja miałam styczność) znacznie częściej i chętniej mówią do mnie "Pani Madzia" lub "ciocia Madzia".
Nie ukrywam, że najbardziej lubię być właśnie ciocią :-)
To określenie samo w sobie jest takie ciepłe i przyjemne. Przyjeżdża ciocia, nie pani. Fajniej uczyć się z ciocią, niż z panią. Pani jest w przedszkolu, później w szkole. Pani zawsze jest kimś ponad. A ciocia to ktoś, kto jest starszy, ale kiedy bawi się z dzieckiem, "zniża się do jego poziomu" - oczywiście w sensie pozytywnym. Chodzi mi tutaj o odkrycie w sobie natury dziecka. Chodzi o to, aby zajęcia logopedyczne były ciekawą przygodą, o której będzie można później opowiedzieć mamie, czy tacie.

Mam również takich podopiecznych, którzy zwracają się do mnie per Pani. Są to przede wszystkim dzieci starsze, które nie do końca mogę "zaczarować" różnymi rzeczami tak, jak maluszki. Często są to osoby, które wiedzą, że mają wadę wymowy i że trzeba się spiąć, aby ją skorygować. Nie mniej ta relacja również jest serdeczna i przyjacielska. Takie zajęcia również staram się prowadzić tak, aby nie zanudzić podopiecznego, ale ćwiczenia muszą być odpowiednio dostosowane do wieku. 

Wracając do początku, czy zatem mówienie do terapeuty po imieniu to coś złego? 

Nie określiłabym tego w sposób negatywny, nie mniej trzeba z tym uważać. Sprawdza się to na pewno u dzieci z zaburzeniami komunikacji językowej, np. u dzieci autystycznych, gdzie komunikaty muszą być z początku jak najprostsze i najkrótsze. Bo przecież początkowo walczymy o to, aby mowa w ogóle się pojawiła. Kiedy terapeuta nawiąże z dzieckiem relację, ciężko później wymagać, aby jednak zwracał się per Pani. Z drugiej jednak strony, jeśli dziecko zdrowe zwraca się do terapeuty po imieniu może to spowodować brak szacunku i autorytetu. Zajęcia logopedyczne z jakąś tam Magdą mogą nie być traktowane poważnie. Co innego Pani Magda, która przyjeżdża regularnie co tydzień i pracuje z tym małym użytkownikiem języka nad bardzo ważną umiejętnością.
Inaczej wygląda też sprawa terapii dziecka z naszej rodziny. W moim przypadku, młody zwraca się do mnie po prostu po imieniu. Ale to jest sytuacja nadzwyczajna. To, że mówi do mnie "Madzia" nie powoduje, iż nie traktuje zajęć poważnie. Wie, że ze mną nie ma obijania się i jak przyjeżdżam, to pracujemy. Oczywiście wszystko odbywa się w formie ciekawej zabawy, ale zawsze jest to bardziej nauka. 

Osobiście życzyłabym sobie, aby każdy maluch traktował mnie, jak ciocię Madzię, ale wiadomo, że każde dziecko jest inne i wymaga indywidualnego podejścia i wyczucia. Różni są także rodzice. Dla jednych to oczywiste, że od pierwszego spotkania zostanę ciocią, inni wolą, abym została Panią Magdą.


Komentarze

Popularne posty z tego bloga

Jak zapobiegać wadom wymowy?

Tak wielu rodziców zastanawia się, dlaczego ich dzieci borykają się z rozmaitymi problemami komunikacyjnymi i artykulacyjnymi. Często boją się wizyty u logopedy oraz przebiegu samej terapii. Po części to rozumiem. Zajęcia bywają stresujące; niemożność wymówienia wyrazów we właściwy sposób, trudności z ułożeniem artykulatorów i wiele innych mogą powodować frustrację u dzieciaków. Jak zatem działać już od najmłodszych lat, aby do minimum zredukować zagrożenie wystąpienia wad wymowy? 1. Kiedy pojawia się nowy członek rodziny, wszyscy chcą dzieciątko "ojojać", a co za tym idzie, mówią do niego tzw. językiem nianiek/matek. Wiem, że osobiście do swojego maleństwa będę mówić poprawną polszczyzną, dlaczego? Bo zanim dziecko zacznie mówić, to słucha i obserwuje buzię swojego opiekuna. Jeśli są to złe wzorce istnieje ryzyko, że samo nauczy się mówić właśnie tak, jak do niego mówiono. Zatem starajcie się mówić do malucha normalnie, bez deformowania słów, czy specjalnego przekrę

Utrwalanie prawidłowej wymowy w mowie spontanicznej

Często bywa tak, że w gabinecie uda nam się wywołać daną głoskę; w nagłosie, śródgłosie, wygłosie. Pojawiają się nawet prawidłowe realizacje wyrazów, zdań, ale po zajęciach maluch dalej mówi "po swojemu". To wcale nie oznacza, że robimy coś źle, że nie umiemy nauczyć! Spontaniczne realizacje to zawsze najtrudniejszy i najdłuższy element terapii.  Co możemy z tym zrobić? Na pewno robić dalej swoje. Sam fakt, że dana głoska "wskoczyła" to już sukces, ale trzeba wieeeluuu powtórzeń, aby prawidłowy nawyk się utrwalił. To trochę, jak z nauką różnych umiejętności, np. gry na instrumencie. Na początku nie wychodzi nic. Stopniowo uczymy się nut, ich odczytywania, aż w końcu próbujemy wydobyć z danego instrumentu dźwięk. Możemy pominąć naukę nut (w logopedycznym rozumieniu ćwiczenia przygotowujące do prawidłowej realizacji danej głoski), ale nie mamy pewności, czy granie ze słuchu zawsze wystarczy (logopedycznie: możemy nauczyć się prawidłowo realizować daną głoskę

Czy leworęczność to powód do zmartwień?

Jakiś czas temu zadzwoniła do mnie zaniepokojona koleżanka. Pani w przedszkolu powiedziała jej, że dominacja lewej ręki u dziecka będzie miała straszne skutki w przyszłości i że natychmiast trzeba coś z tym zrobić. Przede wszystkim trzeba zachować spokój, spojrzeć na dziecko wieloaspektowo (pod kątem tego, co już zostało wypracowane, czy w domu są wykonywane jakieś ćwiczenia) i nie straszyć biednych rodziców! Jeśli dziecko wybrało lewą rękę, jako dominującą, trzeba je w tym wspierać, nie można pozwalać na używanie rąk na zmianę lub obydwu jednocześnie. Ważne jest jednak, aby nie przestawiać dziecka z lewej ręki na prawą! Do skutków leworęczności zaliczymy na pewno opóźnienia w sferze manualnej. Ruchy mogą być nieprecyzyjne, nieporadne, dziecko może być niechętne do wykonywania zadań manualnych, problematyczne może się okazać posługiwanie narzędziami (może, ale nie musi!). Podczas nauki pisania często spotykanym problemem jest odwracanie kierunku stawiania znaków. Prawdopodo