Po ostatnim wpisie miałam niedosyt, że nie poruszyłam pewnej bardzo kontrowersyjnej kwestii związanej z pochwałami. Chodzi oczywiście o nagradzanie. Absolutnie nie można doprowadzić do sytuacji, w której KAŻDE zajęcia będą nagradzane! Nie ważne, czy jest to pieczątka, naklejka, czy jakaś słodycz. Dziecko nauczy się, że ćwiczy po to, aby to dostać. Bywa też, że rodzice obiecują dziecku nagrody po zajęciach; np. "Jeśli będziesz grzeczny, to pójdziemy na lody". Przecież nie o to w tym wszystkim chodzi! Oczywiście, malucha trudniej przekonać, że robi coś dla swojego własnego dobra. Warto, a nawet trzeba go do tego zachęcać na rozmaite sposoby, ale nie można popaść w rytuał nagrody! Nie oznacza to jednak, że mówię definitywne "nie" metodzie behawioralnej. Każda metoda ma swoje dobre i złe strony; myślę, że dobrze jest, jeśli z każdej wyciągniemy to, co rzeczywiście przyda nam się w naszej pracy, coś, co pomoże uruchomić konkretne mechanizmy. To tak tytułem dyg

„A Pani w przedszkolu to rzadko mnie chwaliła…” – tak zareagował jeden z moich podopiecznych, kiedy w końcu udało mu się dobrze wypowiedzieć sylabę.  Dlaczego warto chwalić dzieci za małe postępy? Każdy z nas lubi, kiedy ktoś nam powie coś miłego. Czy to komplement odnośnie wyglądu, czy może pochwała za zaangażowanie w jakąś aktywność w miejscu pracy. Lubimy być chwaleni, niezależenie od wieku. Każdy potrzebuje poczucia, że jest w czymś dobry. Wtedy czujemy się po prostu dobrze, bardziej nam się chce, bo widzimy, że ciężka praca i zaangażowanie czyni nas lepszymi. Maluchy szczególnie potrzebują wsparcia w sprawach, które są dla nich trudne. Te małe osóbki dopiero się kształtują, kreują sobie wizję świata, układają hierarchię wartości, uczą się wielu ważnych rzeczy, które później będą wykorzystywać w swoim własnym życiu. Jeśli na początku tej swojej drogi dziecko nie będzie czuć, że jest w czymś dobre, że potrafi sobie z czymś poradzić, to prawdopodobnie późni